บัญชีคำจัดเรียงเป็นลำดับกลุ่มคำ

บัญชีคำจัดเรียงเป็นลำดับกลุ่มคำ

สำหรับสอนเด็กเล็ก เป็นรายสัปดาห์ (หน่วย)

สัปดาห์ที่ 1 (แผนที่ 1–5) ชื่อหน่วย ปฐมนิเทศ

สัปดาห์ที่ 2 (แผนที่ 6 – 10) ชื่อหน่วย ครู – นักเรียน (25 คำ)

ครู นักเรียน ชื่อ ฉัน ผม เธอ สวัสดี เด็กหญิง เด็กชาย ครับ ค่ะ เป็น ยืน นั่ง นอน ไป มา หยุด วิ่ง กระโดด เดิน โต๊ะ เก้าอี้ ม้านั่ง อะไร

สัปดาห์ที่ 3 (แผนที่ 11 - 15) ชื่อหน่วย ตัวฉัน (25 คำ)
หัว ผม หู ตา จมูก มี ปาก ฟัน หน้า แก้ม คิ้ว มือ นิ้ว เล็บ แขน คอ ขา เท้า ซ้าย ขวา หนึ่ง สอง สี่ ห้า

สัปดาห์ที่ 4 (แผนที่ 16 - 20) ชื่อหน่วย ฉันแต่งตัว (25 คำ)

น้ำ ถังน้ำ บ่อน้ำ อาบน้ำ สบู่ เสื้อ กางเกง กระโปรง ผ้าโสร่ง นุ่ง รองเท้า ถุงเท้า เข็มขัด หมวก สวม ถอด ซัก เปียก ตาก แห้ง รีด สะอาด สกปรก ใส่ ล้าง

สัปดาห์ที่ 5 (แผนที่ 21 - 25) ชื่อหน่วย สะอาดกายเจริญวัย (25 คำ)

ขัน น้ำ ตักน้ำ แปรงสีฟัน ยาสีฟัน แปรงฟัน อ่างน้ำ ล้างมือ สระผม ขี้ไคล ผ้าเช็ดตัว ขยี้ ผงฟักฟอก คราบ เปื้อน แปรงถูผ้า แขวน ราวตากผ้า ไม้แขวนเสื้อ สั้น ยาว เตารีด ถ่าน เย็บ ใน นอก

สัปดาห์ที่ 6 (แผนที่ 26 - 30) ชื่อหน่วย ห้องเรียนของฉัน (26 คำ)

กระดาน แปรงลบกระดาน ชอล์ค โต๊ะ แจกัน ไม้กวาด ถังขยะ กวาด ขยะ ลบกระดาน ประตู หน้าต่าง ตู้ ปิด เปิด ขวดน้ำ แก้วน้ำ ดื่ม ใคร ที่ไหน ทำไม กระดาษ พื้น ฝา ถู เช็ด

สัปดาห์ที่ 7 (แผนที่ 31 - 35) ชื่อหน่วย เครื่องเรียนของฉัน (25 คำ)

สมุด ดินสอ ไม้บรรทัด หนังสือ ยางลบ กระเป๋า ของใคร ของฉัน ของเธอ ใช่ ไม่ใช่ หก เจ็ด แปด เก้า สิบ มืด เขียน ไม่มี หมด สี ปากกา ขอบคุณ ขอโทษ ส่งคืน ขอยืม

สัปดาห์ที่ 8 (แผนที่ 36 - 40) ชื่อหน่วย เด็กดีมีมารยาท (25 คำ)

คำนับ ไหว้ ตรง ผู้ใหญ่ ก้ม เด็ก แต่งกาย เรียบร้อย ทิ้ง ตบมือ ยิ้ม แพ้ ชนะ จับ ให้ เข้าแถว เสียงดัง แข่ง ผลักล้ม ครูใหญ่ รับ ส่ง ผ้าเช็ดหน้า หัวหน้า

สัปดาห์ที่ 9 (แผนที่ 41 - 45) ชื่อหน่วย กีฬาที่ฉันชอบ (25 คำ)

ลูก บอล ห่วงยาง ตะกร้อ นกหวีด ตาข่าย ระหว่าง ขวาหัน ซ้ายหัน ข้างหน้า ข้างหลัง วงกลม สนาม หัวแถว ท้ายแถว เขย่ง ย้าย เลิกแถว หมากเก็บ โยน โยก เหนื่อย นาฬิกา เวลา ชั่วโมง วัน

สัปดาห์ที่ 10 (แผนที่ 46-50) ชื่อหน่วย ในโรงเรียน (23 คำ)

อ้วน ผอม สูง ต่ำ สนุก ร้องเพลง หัวเราะ ร้องไห้ เล่น โรงเรียน รั้ว สนาม เสาธง ส้วม อุจจาระ ปัสสาวะ เข้า ออก ใกล้ ไกล ขาว ดำ

สัปดาห์ที่ 11 (แผนที่ 51- 55) ชื่อหน่วย บ้านของฉัน (27 คำ)

บ้าน พ่อ แม่ พี่ น้อง มุ้ง ผ้าห่ม เสื่อ หมอน ที่นอน ใหญ่ เตียง แมว หนู เป็ด ไก่ กิน วัว ควาย แพะ แกะ เล็ก ใต้ บน บันได ครัว

สัปดาห์ที่ 12 (แผนที่ 56 - 60) ชื่อหน่วย เรารักดอกไม้ (25 คำ)

ผีเสื้อ ดอกชบา ดอกบัว ดอกบานไม่รู้โรย ดอกดาวเรือง ดอกกุหลาบ ดอกบานชื่น สีแดง สีเหลือง สีเขียว หอม เหม็น ดอกมะลิ ดอกจำปา ดอกจำปี ต้นไม้ ใบไม้ ดอกไม้ ปลูก รดน้ำ สิบเอ็ด สิบสอง สิบสาม สิบสี่ สิบห้า

สัปดาห์ที่ 13 (แผนที่ 61 - 65) ชื่อหน่วย ดวงอาทิตย์ – ดวงจันทร์ (27 คำ)

ดวง อาทิตย์ ดวงจันทร์ ดวงดาว กลางวัน กลางคืน มืด สว่าง ตะเกียง แสงแดด จุด ดัด เช้า สาย เที่ยง บ่าย เย็น ค่ำ อาทิตย์ จันทร์ อังคาร พุธ พฤหัสบดี ศุกร์ เสาร์ เมื่อวาน วันนี้ พรุ่งนี้

สัปดาห์ที่ 14 (แผนที่ 66 - 70) ชื่อหน่วย ผลไม้ในบ้านเรา (25 คำ)

แตง โม ทุเรียน มะม่วง เปรี้ยว หวาน มะมุด มะปราง รางสาด ส้มโอ ละมุด มังคุด กระท้อน พุทรา สุก ไม่สุก มะพร้าว มะละกอ น้อยหน่า ชอบ ไม่ชอบ ขนุน สัปปะรด เงาะ อร่อย ผลไม้

สัปดาห์ที่ 15 (แผนที่ 71 – 75) ชื่อหน่วย ทำสวนครัวดีกว่า (25 คำ)

พริก หัวหอม กระเทียม ตะไคร้ ฟักทอง แตงกวา ถั่ว บวบ มะระ มะเขือ ผักบุ้ง ผักกาด ตะกร้า เก็บ หญ้า ปุ๋ย พรวน ถอน ขุด หลุม พร้า เสียม จอบ คราด แปลง

สัปดาห์ที่ 16 (แผนที่ 76 - 80) ชื่อหน่วย อาหารที่ฉันชอบ (28 คำ)

ข้าว แกง ข้าวยำ ข้าวแกง ขนม อาหาร น้ำปลา น้ำตาล เค็ม เผ็ด จืด เกลือ หม้อ กระทะ จาน ช้อน เตา ไฟ หุง ต้ม ไข่ ดิบ ปู ปลา กุ้ง หอย เนื้อ ปิ้ง


http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=go-jazz&date=18-04-2007&group=3&gblog=3

พัฒนาการด้านการอ่านตามวัยของเด็ก ๆ (Pregnancy& Baby)

พัฒนาการด้านการอ่านตามวัยของเด็ก ๆ (Pregnancy& Baby)
เรื่อง : Aunty Wee

        หลังกลับจากโรงเรียน คุณพ่อคุณแม่ เห็นเด็ก ๆ ที่บ้านอ่านหนังสือกันได้เจื้อยแจ้ว เสียงใส เป็นอะไรที่น่าประทับใจจริง ๆ นะคะ... แต่เคยสงสัยไหมเอ่ยว่า พัฒนาการด้านนี้ของเด็ก ๆ นั้น จะเริ่มต้นตอนไหนและเมื่อไหร่ ลูกจะอ่านหนังสือได้ชัดเจนแจ่มแจ๋ว

เด็กเริ่มเรียนรู้การอ่านได้เมื่อไหร่

        การ อ่านของเด็กเริ่มตั้งแต่วัยทารก โดยในช่วงวัย 6-8 เดือนแรก เด็กทุกคนเริ่มสามารถรับรู้ความแตกต่างของหน่วยเสียงที่มีอยู่ในทุกภาษาทั่ว โลกได้ และก่อนอายุ 10 เดือนเด็กจะเริ่มปรับความสามารถให้เข้ากับหน่วยเสียงและไวยากรณ์ของภาษาของ ผู้เลี้ยงดู หลังจากอายุ 10 เดือนความสามารถดังกล่าวจะจำกัดเฉพาะอยู่ในภาษาของผู้เลี้ยงดู เช่น เด็กทารกชาวญี่ปุ่นจะมีความสามารถในการแยกแยะความแตกต่างระหว่างเสียง /r/ และ /l/ ได้ ซึ่งความสามารถดังกล่าจะจำกัดและยากมากขึ้นในผู้ใหญ่ชาวญี่ปุ่น หลังจากนั้นทักษะทางการอ่านจะมีการพัฒนาต่อเนื่องไปตลอดชีวิต

วัยไหนเรียนรู้อะไรบ้างเรื่องการอ่าน

        จาก การศึกษาของประเทศที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาแม่ และให้ความสำคัญกับการเรียนการสอนเรื่องการแยกแยะเสียงของคำพูด อันเป็นปัจจัยหลักขั้นพื้นฐานสำหรับการอ่าน เพื่อเตรียมความพร้อมก่อนจะมีการเชื่อมโยงเสียงกับตัวอักษร และการอ่านสะกดคำต่อไป ซึ่งต่างจากระบบการเรียนการสอนอ่านภาษาไทยในปัจจุบันที่ไม่ได้เน้นเรื่องของ ทักษะการแยกแยะเสียงตั้งแต่ช่วงชั้นปฐมวัย แต่จะเน้นเรื่องของการสอนพยัญชนะ แม้การเชื่อมโยงเสียงต้นกับตัวพยัญชนะ ซึ่งควรพิจารณาปรับใช้และสังเกตการณ์ให้เหมาะสม

วัยทารก (infant) : 1 ขวบปีแรก

        6-8 เดือนแรกเด็กทุกคนเริ่มสามารถรับรู้ความแตกต่างของหน่วยเสียงที่มีอยู่ในทุกภาษาทั่วโลกได้

        ก่อนอายุ 10 เดือนเด็กจะเริ่มปรับความสามารถให้เข้ากับหน่วยเสียงและไวยากรณ์ของภาษาแม่หรือผู้เลี้ยงดู

        หลังจากอายุ 10 เดือนความสามารถดังกล่าวเริ่มจำกัดการพัฒนาอยู่เฉพาะในภาษาแม่

วัยเตาะแตะ (toddler) : 1-3 ปี

        เด็กให้ความสนใจเสียงที่เด็กไม่สามารถพูดได้

        แสดงความสนใจเสียงหรือกลุ่มเสียงที่เหมือนกันเมื่อมีการอ่านกลอน หรือเล่าเรื่องนิทานที่มีคำคล้องจอง

        เริ่ม มีการเชื่อมโยงเสียงกับตัวอักษร เช่น เมื่อเด็กอ่านหนังสือกับผู้เลี้ยงดู เด็กจะชี้และพยายามออกเสียงตามตัวอักษร หรือใช้คำจากภาษาพูดเพื่อเชื่อมโยงเสียงกับตัวอักษร เช่น /d/daddy, /b/bee, /ก/ไก่, /จ/จาน

วัยก่อนเรียนระยะต้น

(early preschool) : อายุ 3-4 ปี

        มีความสนใจเสียงต่าง ๆ ของภาษา โดยเฉพาะ "คำคล้องจอง" (rhyme) ที่มีในเพลง

        บอกตัวอักษรได้ 10 ตัว โดยเฉพาะตัวอักษรที่อยู่ในชื่อของเด็ก

วัยก่อนเรียนระยะปลาย

(late preschool) : อายุ 4-5 ปี

        สามารถ แยกพยางค์ในคำที่ฟังได้ (ร้อยละ 50 เด็กสามารถบอกจำนวนพยางค์ในคำที่ฟังได้) wa แก้ว-น้ำ, water (เช่น แก้วน้ำ-ter เป็นคำที่มีสองพยางค์ เป็นต้น)

        เริ่มแยกหน่วยเสียงย่อย ในคำที่ฟังได้ (ร้อยละ 20 เด็กสามารถบอกจำนวนหน่วยเสียงย่อยในคำที่ฟังได้)

วัยอนุบาลตอนต้น

(beginning kindergarten) : อายุ 5-5 ½ ปี

        สามารถเปรียบเทียบคำสองคำที่ฟังว่าคล้องจองกันหรือไม่ (เช่น กา-ขา, cat-bat)

        สามารถบอกคำที่มีเสียงคล้องจองกับคำที่ฟังได้

        สามารถบอกตัวอักษรได้เกือบทุกตัว



ที่มา.http://baby.kapook.com

เตรียมลูกสู่รั้วโรงเรียนเริ่มตั้งแต่แรกเกิด ตอนที่ 1: ทักษะพื้นฐานที่สำคัญ

พัฒนาทักษะพื้นฐานช่วยสร้างเด็กให้รักเรียน

หลาย คนคงกังวลใจเรื่องการเรียนและโรงเรียนของลูก และได้พยายามเตรียมตัวให้ลูกพร้อมรับมือกับชีวิตในรั้วโรงเรียน เป็นที่ทราบกันดีว่าเด็กเรียนรู้ได้ดีที่สุดผ่านกิจกรรมและชีวิตประจำวัน ดังนั้นคนที่จะสอนลูกและช่วยให้ลูก
ปรับตัวได้ดีที่สุดคือพ่อแม่และคนในครอบครัว เพราะพวกเราคือคนที่ลูกรัก เชื่อใจ และไว้ใจที่สุด อย่าลืมว่าประสบการณ์บรรยากาศการสอนต้องเต็มไปด้วยความสนุกสนาน
สิ่งสำคัญที่พ่อแม่ผู้ปกครองควรจะตระหนักถึงอยู่เสมอคือเด็กแต่ละคนเรียน ช้าเร็วต่างกัน หลักการวิธีการสอนต่างๆที่เราหาข้อมูลมานั้น เป็นหลักการที่เสนอแนะการสอนเด็กโดยทั่วไป หากลูกเราช้ากว่าเด็กปกติ เราก็ปรับการเรียนการสอนหรือกิจกรรมให้เหมาะกับลูกของเรา ไม่มีอะไรที่เป็นกฎเหล็ก เราต้องรู้จักผ่อนสั้นผ่อนยาว และปรับการสอนลูกให้เข้ากับสถาวะของครอบครัว
ทักษะพื้นฐานที่พ่อแม่ควรปลูกฝังให้ลูกตั้งแต่แรกเกิด
1) ทักษะทางภาษาและการอ่านเขียน ภาษาคือพื้นฐานหลักที่สำคัญในการพัฒนาทักษะการอ่านเขียน การช่วยให้ลูกรู้จักการสื่อสารด้วยการใช้ท่าทาง เสียง และคำพูดจะช่วยทำให้เด็กสนใจการอ่านและรักการอ่านหนังสือ การพูดคุยกับลูก อ่านหนังสือให้ลูกฟัง และการร้องเพลง จะช่วยกระตุ้นความสนใจและทำให้เด็กรู้จักการใช้ภาษาและช่วยให้เด็กพูดจาชัดเจน สื่อสารได้ดี และเป็นนักอ่านตัวยง
2) ทักษะทางความคิด เด็กเกิดมาพร้อมกับความอยากรู้อยากเห็น และความต้องการที่จะเรียนรู้โลกรอบๆตัวของพวกเขา ช่วงแรกของชีวิตนั้นเด็กเรียนรู้ว่า หากเขาร้อง พ่อแม่ก็จะมาหา เมื่อเด็กโตขึ้นเรื่อยๆ เด็กก็จะเริ่มพัฒนาวิธีการคิดที่ซับซ้อนยิ่งขึ้น เด็กใช้ประสบการณ์ในชีวิตประจำวันในการทำความเข้าใจกับแนวคิดทางคณิตศาสตร์ เช่น การนับ การแยกประเภท และการแก้ไขปัญหา ซึ่งทักษะเหล่านี้เป็นทักษะที่จำเป็นเมื่อเด็กเข้าโรงเรียน เช่น เด็ก 2 ขวบเรียนรู้ว่า แม่ต้องเอาคุ๊กกี้มาเพิ่มอีก 1 ชิ้น เพราะมีเพื่อนมาเล่นด้วย จะได้กินขนมคนละชิ้นโดยไม่แย่งกัน
3) ทักษะการควบคุมตนเอง การ ควบคุมตนเองคือความสามารถในการแสดงออกและจัดการกับอารมณ์ความรู้สึกได้อย่าง ถูกต้องถูกวิธี ซึ่งทักษะนี้เป็นหัวใจสำคัญของความสำเร็จในการเรียนและการมีพัฒนาการที่ดี การควบคุมตนเองจะช่วยให้เด็กรู้จักทำงานร่วมกับผู้อื่น รู้จักควบคุมอารมณ์ และความโกรธ และรู้จักแก้ไขและรับมือกับความขัดแย้งหรือเวลามีปัญหากับเพื่อนร่วมห้อง เด็กเล็กๆเรียนรู้ทักษะนี้ได้ผ่านการเล่นหรือเข้าสังคมกับผู้อื่นและการได้ รับคำแนะนำและสั่งสอนจากพ่อแม่
4) ความมั่นใจในตนเอง เมื่อ เด็กรู้สึกว่าเขามีความสามารถและเชื่อมั่นในตนเอง เด็กจะพร้อมและเต็มใจที่จะรับมือต่อความท้าทายใหม่ๆ ซึ่งนี่ถือเป็นกุญแจสำคัญสู่ความสำเร็จอย่างหนึ่ง ความเชื่อมั่นในตนเองยังถือว่าเป็นหัวใจสำคัญของการอยู่ร่วมและเข้ากับคน อื่นด้วย และการเตรียมพร้อมรับมือกับการเปลี่ยนเเปลงทางสังคม เช่น การแบ่งปัน การแข่งขี้น และการหาเพื่อนใหม่ ที่เด็กๆจะได้พบเจอเมื่อเข้าโรงเรียน เด็กที่มีความมั่นใจในตนเองจะคิดว่าคนอื่นๆชอบเขาและคิดว่าการมีเพื่อนเป็น สิ่งที่ดี สนุก และน่าประทับใจ
ฉบับหน้า - ส่งเสริมทักษะให้ลูกวัยแรกเกิดถึง 1 ขวบ
ที่มา: www.zerotothree.org

เตรียมลูกสู่รั้วโรงเรียน ตอนที่ 3 : วัย 12-24 เดือน

ลูกจะประสบความสำเร็จในโรงเรียนหรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับความเอาใจใส่ ของพ่อแม่ คุณสามารถช่วยเตรียมความพร้อมให้ลูกก่อนเข้าโรงเรียนได้ การเตรียมความพร้อมสามารถทำได้ตั้งแต่แรกเกิด และเราขอแนะนำให้คุณอ่านบทความ ตอนที่ 1 และ ตอนที่ 2 ก่อนที่จะเริ่มอ่านบทความนี้

1) ทักษะทางภาษาและการอ่านเขียน

เด็กในวัยสองขวบจะเริ่มรู้จักสื่อสารและบอกความต้องการของตัวเองได้ดี ขึ้น เด็กในวัยนี้จะใช้ทั้งท่าทางและเสียงหรือคำพูดในการบอกความต้องการ ความรู้สึก และความนึกคิดให้พ่อแม่ได้รับรู้ เช่น ลูกอาจจะจูงมือคุณไปที่ตู้เย็นหรือกระติกน้ำเพื่อบอกให้คุณทราบว่าลูกหิวและ ต้องการดื่มน้ำ เด็กส่วนใหญ่จะเริ่มหัดพูดและสามารถพูดคำใหม่ๆได้เมื่ออายุประมาณ 18 เดือน และเริ่มรู้จักนำคำใหม่ๆมาผสมกัน เช่น หิวข้าว กินน้ำ เอาอีก เป็นต้น พอถึงช่วงอายุสองขวบ เด็กส่วนใหญ่จะพูดและออกเสียงคำศัพท์ได้ประมาณ 200 คำ คุณสามารถช่วยเสริมทักษะด้านภาษาและการอ่านเขียนให้ลูกได้โดย
การพูดคุยกับลูก ชี้ ชวนให้ลูกดูของรอบๆตัว ลองถามลูกว่าของเหล่านั้นเรียกว่าอะไร ให้คุณรอคำตอบจากลูกประมาณ 2- 3 วินาที และหากลูกไม่ทราบหรือไม่ตอบคำถาม คุณก็บอกลูกว่าของสิ่งนั้นคืออะไร วิธีนี้เป็นการเปิดโอกาสให้ลูกได้คิดหาคำตอบและแสดงให้คุณเห็นว่าลูกรู้จัก สิ่งของนั้นหรือไม่ งานวิจัยหลายๆงานแสดงให้เห็นว่ายิ่งพ่อแม่พูดคุยกับลูกมากเท่าไหร่ คลังคำศัพท์ของลูกก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น
การอ่านหนังสือด้วยกัน ให้ ลูกเป็นคนถือหนังสือเวลาที่คุณอ่านหนังสือด้วยกันกับลูก ชี้ดูรูปในหนังสือด้วยกัน บอกให้ลูกลองชี้รูปภาพในหนังสือ เช่นรูปหมา เด็ก บ้าน เป็นต้น นอกจากนี้คุณยังสามารถหาหนังสือที่สอนเกี่ยวกับ ขึ้น ลง ใหญ่ เล็ก สี และตัวเลขมาให้ลูกอ่าน เด็กส่วนใหญ่ในวัยนี้จะเริ่มร้องเพลงเป็น ดังนั้นหนังสืออีกประเภทที่คุณควรนำมาอ่านด้วยกันกับลูกควรเป็นหนังสือเพลง เช่น Wheels on the Bus เป็นต้น  หากคุณทำอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ลูกจะเป็นคนอ่านและเล่าเรื่องในหนังสือให้คุณฟัง

2) ทักษะการคิดวิเคราะห์

เด็กวัยเตาะแตะนั้นเปรียบเสมือนนักวิทยาศาสตร์ พวกเขามีความอยากรู้อยากเห็นและช่างสงสัย อยากรู้ว่าสิ่งของต่างๆทำงานและใช้ได้อย่างไรบ้าง เช่น ลูกอาจจะโยนลูกบอลลงพื้นเพราะอยากรู้ว่าลูกบอลจะเด้งหรือไม่ หรือโยนตุ๊กตาเพราะอยากรู้ว่าถ้าโยนแล้วจะเกิดอะไรขึ้น นอกจากนี้เด็กวัยนี้ยังเริ่มเรียนรู้วิธีการใช้สิ่งของและเครื่องมือ เช่น ใช้ไม้เขี่ยเอาของเล่นที่เอื้อมไม่ถึง
ความจำที่พัฒนาขึ้นยังเป็นเครื่องมือที่สำคัญในการเรียนรู้ของเด็กวัยนี้ ด้วย เช่น การเลียนแบบสิ่งที่เห็นคนอื่นทำ อย่างไรก็ดี ลูกอาจจะไม่ทำสิ่งที่คุณสอนในทันที เรและคุณไม่ต้องกังวลใจ ให้ใจเย็นๆเพราะต่อมาลูกจะทำสิ่งนั้นได้แน่ๆ เพราะความทรงจำที่เริ่มพัฒนาและดีขึ้นนั่นเอง
ให้ลูกเป็นผู้นำ เด็ก เล็กสามารถเรียนรู้แนวคิดต่างๆได้ผ่านกิจกรรมในชีวิตประจำวัน  หากลูกเป็นเด็กที่ไม่อยู่นิ่ง หรือแอคทีฟ เมื่อคุณพาลูกไปเล่นที่สนามเด็กเล่น ลูกจะรู้จัก ช้า เร็ว ขึ้น ลง บน และ ล่าง หากลูกเป็นเด็กที่ชอบใช้มือ ลูกก็จะเรียนแนวคิดเดียวกันนี้ผ่านการต่อบล็อก
การทำซ้ำ เด็ก นี้ชอบทำกิจกรรมซ้ำแล้วซ้ำอีก การกระทำเช่นนี้เป็นการสร้างความสัมพันธ์และการเชื่อมโยงของสมองเพื่อให้ เด็กมีความชำนาญในทักษะใหม่  คุณควรจะหาของเล่นที่ช่วยให้ลูกได้ค้นหาคำตอบ และมีความท้ายทาย เช่น บล็อก และ พัสเซิ่ล

3) การควบคุมตนเอง

เด็กวัยเตาะแตะเป็นวัยที่มีความเป็นตัวของตัวเองสูงมาก และไม่เกรงกลัวที่จะแสดงความรู้สึกให้คุณรู้ “ไม่” หรือ “ไม่เอา” กลายเป็นคำศัพท์โปรดที่ลูกชอบใช้ และเป็นวิธีที่ได้ผลดีในการแสดงความเป็นตัวของตัวเอง ในขณะเดียวกัน เด็กเล็กวัยนี้ยังหุนหันและโมโหง่ายเพราะพวกเขาอยากทำอะไรหลายๆอย่างแต่ยัง ไม่สามารถทำได้ด้วยตนเอง การจัดกิจวัติและตารางที่แน่นอนจะช่วยได้เพราะเด็กจะรู้สึกมั่นคง ปลอดภัย รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น และรู้สึกว่าพวกเขาคือผู้ที่ควบคุมสถานการณ์  คุณสามารถช่วยลูกฝึกการควบคุมอารมณ์ได้โดยวิธีการดังต่อไปนี้
สอนให้ลูกรู้จักขอบเขต การ ตั้งขอบเขตที่แน่นอนและมีความสม่ำเสมอจะช่วยให้ลูกรู้สึกปลอดภัยเพราะขอบเขต จะช่วยให้ลูกรู้ว่าเราคาดหวังอะไรและจะเกิดอะไรขึ้นหากลูกทำตัวนอกขอบแขตที่ กำหนดไว้ เช่นการเก็บดินสอสีหรือสีเทียนทันทีที่ลูกขีดเขียนผนังบ้าน ลูกจะเรียนรู้ว่าลูกควรระบายสีในกระดาษหรือสมุดระบายสีไม่ใช่บนผนัง
บอกให้ลูกรู้จักกับความรู้สึกของตนเอง การ ที่ลูกรู้ว่าเราเข้าใจความรู้สึกของเขาจะช่วยให้ลูกสงบลงเวลาที่ลูกโกรธ แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าเรายอมตามใจลูกทุกครั้งที่ลูกร้องขอ การให้ตัวเลือกเป็นเทคนิคที่ดีอย่างหนึ่ง เช่น “แม่รู้ว่าลูกโกรธที่เราต้องเลิกเล่นในสนามเด็กเล่นและกลับบ้าน แต่ลูกไม่ควรตีแม่นะคะ ถ้าอยากตีก็ตีหมอนใบนี้แทนก็แล้วกันค่ะ” นอกจากนี้การให้ลูกได้เลือกของที่อยากกิน หรือเสื้อผ้าที่อยากใส่ก็ถือเป็นสิ่งที่ควรทำ แต่อย่างไรก็ดี ทุกอย่างต้องอยู่ในขอบเขตที่เหมาะสม

4)  ความมั่นใจในตนเอง

เด็กวัยสองขวบอยากที่จะเป็นตัวของตัวเองเป็นที่สุด แต่พวกเขาก็ยังต้องการพ่อแม่หรือคนที่เขารักอยู่ เพราะบุคคลเหล่าคือความอบอุ่นและความปลอดภัย การที่ลูกรู้ว่าคุณอยู่เคียงข้างลูกเสมอจะช่วยให้ลูกค้นหาและเรียนรู้ได้ ด้วยความสบายใจ การทำทุกอย่างด้วยตนเองทั้งหมดถือเป็นสิ่งสำคัญสำหรับเด็ก ซึ่งจะช่วยสร้างความมั่นใจและประสบความสำเร็จในการเรียน คุณสามารถสร้างความมั่นใจให้ลูกได้โดยเทคนิคง่ายๆดังต่อไปนี้
ปล่อยให้ลูกแก้ปัญหาด้วยตนเอง  คุณ ควรจะเป็นโค๊ชให้ลูก สนับสนุนและให้ความช่วยเหลือเมื่อลูกต้องการ แต่อย่าแก้ปัญหาให้ลูก เช่นเวลาลูกต่อจิ๊กซอว์ หากลูกต่อไม่ถูกต้อง คุณควรแนะนำให้ลูกลองใส่ช่องอื่น และไม่ควรจะเป็นคนต่อจิ๊กซอว์ช่วยลูก การทำเช่นนี้จะช่วยให้ลูกรู้สึกมั่นใจเวลาที่ทดลองทำสิ่งใหม่ๆ
จัดหากิจกรรมที่ท้าทายให้ลูกได้ทำ จับ ตามองว่าลูกทำอะไรได้บ้าง และให้หากิจกรรมใหม่ที่ท้าทายมากยิ่งขึ้นมาให้ลูกได้ทำ เช่น หากลูกต่อจิ๊กซอว์ 8 ชิ้นได้ คุณก็หาแบบใหม่ที่มีจำนวน 12 ชิ้นมาให้ลูกได้ลองต่อดู  และหากลูกต่อบล็อกเป็นตึกได้ คุณก็อาจจะบอกลูกให้ลองต่อบล็อกเป็นรูปบ้านให้ตุ๊กตาตัวโปรด วิธีนี้ยังช่วยให้ลูกรู้จักการเล่นบทบาทสมมติอีกด้วย
ที่มา : zerotothree.org

เตรียมลูกสู่รั้วโรงเรียน ตอนที่ 2 : แรกเกิด – 12 เดือน

บทความต่อ“เตรียมลูกสู่รั้วโรงเรียน ตอนที่ 1 “ ซึ่ง จะนำเสนอแนวทางการพัฒนาทักษะพื้นฐานที่สำคัญเพื่อช่วยให้ลูกได้เรียนรู้และ เตรียมความพร้อมก่อนลูกเข้าโรงเรียนสำหรับเด็กแรกเกิดจนถึงอายุ 1 ขวบ
1) ทักษะทางภาษาและการอ่านเขียน
เด็กแรกเกิดใช้ภาษาทางร่างกาย เสียง และสีหน้าท่าทางในการสื่อสารและแสดงความรู้สึก ความต้องการ เช่น หิว เหนื่อย ง่วง มีความสุข หรือเพื่อสื่อสารให้พ่อแม่รู้ว่าวันนี้เล่นเหนื่อยแล้วและต้องการพักผ่อน ช่วงแรกของชึวิตนั้น เด็กเริ่มสร้างและมีส่วนร่วมในบทสนทนากับพ่อแม่ผ่านการทำเสียงอ้อเเอ้ การยิ้ม และการหัวเราะ ต่อมาเด็กจะใช้การเคลื่อนไหว การใช้มือ และการใช้เสียงในการแสดงความรู้สึกและสื่อความต้องการของตนเองให้พ่อแม่รับ รู้
การพูดคุยกับลูกช่วยพัฒนาทักษะทางภาษา คุณ ควรจะเลียนแบบเสียงของลูก และชักชวนให้ลูกทำตามหรือเลียนแบบเสียงของคุณ ลูกจะเริ่มทำเสียง “อ้อ” หรือ “แอ้” ก่อน และต่อมาจะค่อยๆทำเสียง “พุ๊”  ”บุ๊” “ดา” และ “มา”  ต่อมาเด็กจะเริ่มนำเสียงเหล่านั้นมาใช้ร่วมกันเมื่ออายุได้ประมาณ 6-9 เดือน เช่น ‘ดาดา’ ปาปา มามา บาบา คุณสามารถช่วยทำให้เสียงเหล่านี้มีความหมายมากยิ่งขึ้นด้วยการพูดตามลูกและ สร้างประโยคจากเสียงเหล่านี้ เช่น ” มามาขอกอดลูกหน่อยนะคะ” เป็นต้น
การแบ่งปันหนังสือ การอ่านหนังสือด้วยกันกับลูกเริ่มได้ตั้งแต่แรกเกิด ปล่อยให้ลูกได้ค้นพบหรือเล่นกับหนังสือได้ตามต้องการ หาหนังสือบอร์ดบุค หนังสือผ้า หรือหนังสือที่ลูกสามารถกัดหรือเคี้ยวได้มาให้ลูกได้เล่น หนังสือที่ดีและเหมาะสมสำหรับเด็กเล็กนั้นสีสันต้องสดและตัดกัน รูปภาพควรเป็นภาพของสิ่งของใกล้ตัวหรือสิ่งที่ลูกคุ้นเคย นอกจากนี้เด็กๆยังชอบหนังสือประเถทที่มีเเผ่นปิดเปิดเพื่อดูรูปภาพที่ซ่อน อยู่ด้านหลัง คุณควรสังเกตุอาการของลูกเป็นหลัก บางทีลูกอาจจะชอบดูหนังสือหน้าเดียวกันซ้ำๆ หรือดูหนังสือกลับหัว คุณไม่ต้องกังวลหรือพยายามเปลี่ยนเเปลงลูก ให้ปล่อยให้ลูกทำตามความชอบ ปล่อยให้ได้ค้นหา ได้เล่นกับหนังสือตามใจชอบ
2) ทักษะการคิดวิเคาะห์
ช่วงขวบปีแรกของชีวิต เด็กๆจะเริ่มเรียนรู้แนวคิดความเป็นเหตุเป็นผลและหลักการทางคณิตศาสตร์ เด็ก ยังเรียนรู้ สาเหตุ (cause) และผลกระทบ (effect)ได้ด้วย เช่น เมื่อลูกผลักรถ รถก็จะเลื่อนไปข้างหน้า หรือกดปุ่มของเล่นแล้วจะมีเสียงหรือมีไฟกระพริบ เด็กเรียนรู้เกี่ยวกับรูปทรง รูปร่าง และเริ่มรู้ว่าหากใส่รูปทรงนี้ในช่องที่รูปร่างเหมือนกัน ก็จะใส่ได้ ถ้าใส่ของที่ใหญ่เกินไป ก็จะไม่สามารถใส่ของเล่นชิ้นนั้นลงช่องได้
เด็กเริ่มสนใจ ‘แรงโน้มถ่วง” เมื่อเด็กปล่อยช้อนและมองดูมันตกลงพื้น และเด็กเรียนรู้เรื่องความคงอยู่ของสิ่งของผ่านการเล่นซ่อนหา และรู้ว่าถึงเขาจะมองไม่เห็นของชิ้นนั้น แต่ของชิ้นนั้นก็ยังคงมีอยู่ไม่ได้หายไปไหน เป็นต้น
สนับสนุนให้ลูกได้ค้นหาสิ่งของ หรือของเล่นผ่านการเล่นในรูปแบบต่างๆ เช่น การสัมผส การเคาะ เขย่า และการ
กลิ้ง ซึ่งการกระทำเหล่านี้จะช่วยให้เด็กรู้เกี่ยวกับการทำงานของสิ่งของ คุยกับลูกเกี่ยวกับสิ่งที่ลูกทำ เช่น ” ลูกทำให้รถบรรทุกวิ่งได้ด้วยการลากเชื่อกที่ผูกรถนะคะ”
สอนลูกผ่านกิจกรรมประจำวัน เช่นเวลาอาบน้ำก็เป็นเวลาที่เรียนคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์ได้อย่างสนุกสนาน
การใช้ขันน้ำตักแล้วเท จะช่วยให้ลูกรู้จักกับ “เต็ม” (full) และ ว่างเปล่า (empty) และ การเอาเข้า และเอาออก
และเมื่อลูกเล่นของเล่นหรือเอามือสาดน้ำไปมา ลูกก็จะะเรียนรู้ถึงการกระทำ (cause) และผลกระทบ (effect) และหากลูกมีของเล่นที่ลอยน้ำได้ ลูกก็จะเรียนรู้เกี่ยวกับ จม ลอย และความแตกต่างระหว่างของเเข็งและของเหลว
3) การควบคุมตนเอง
เด็กทารกควบคุมอารมณ์หรือความรู้สึกได้น้อยมาก และมักจะแสดงอารมณ์ความรู้สึก ความนึกคิดตามธรรมชาติ
โดยไม่สามารถหยุดยั้งหรือระงับอารมณ์ความรู้สึกของตนได้ หากเด็กได้รับการดูแลเอาใจใส่และสั่งสอนเรื่องการควบคุมอารมณ์อย่างใกล้ชิด จากพ่อแม่ เด็กก็จะเรียนรู้ที่จะควบคุมอารมณ์ของตนเองได้
ช่วยสอนให้ลูกรู้จักปลอบโยนตนเอง ยิ่ง ลูกรู้สึกสงบและมีสมาธิเท่าไหร่ ลูกก็จะยิ่งควบคุมตนเองได้ดีเท่านั้น เด็กแต่ละคนก็มีวิธีควบคุมอารม์หรือสร้างความสงบแตกต่างกันออกไป เด็กบางคนต้องการการสัมผัสทางร่างกาย เช่นการกล่อม การกอด และการอุ้ม แต่เด็กบางคนก็ชอบที่จะให้ห่อตัว หรือชอบอยู่คนเดียวเป็นช่วงระยะเวลาสั้นๆ
คุณสามารถสอนให้ลูกรู้จักสงบอารมณ์ได้ด้วยการทำตัวเป็นตัวอย่างที่ดี หากคุณอยากให้ลูกควบคุมอารมณ์ได้ คุณก็ต้องทำตัวเป็นตัวอย่างที่ดีให้ลูกได้เห็น โดยเฉพาะเวลาที่ลูกร้องให้โยเย คุณต้องควบคุมอารมณ์ของคุณให้ได้
ปลูกฝังและสั่งสอนนิสัยที่ดี  บอกกล่าว สั่งสอน และ ทำให้ลูกได้เห็นว่าการกระทำไหนทำได้ และอันไหนบ้างที่ไม่ควรทำ หากลูกโยนบอลไปทั่วบ้าน คุณก็ควรจะหาถังขยะว่างๆมาให้ลูกเพื่อที่ลูกจะได้โยนลูกบอลใส่ถัง หรือพาลูกออกไปนอกบ้าน และชี้ให้ลูกดูว่าที่ไหนบ้างที่ลูกสามารถเล่นลูกบอลได้ การทำเช่นนี้จะช่วยให้ลูกรู้จักผิดถูก และจะช่วยปลูกฝังนิสัยที่ดูให้ลูกเมื่อลูกโตขึ้น ซึ่งการมีนิสัยดีนั้นถือเป็นสิ่งสำคัญอย่างหนึ่งที่จะช่วยให้ลูกประสบความ สำเร็จในการเรียน
4. ความมั่นใจในตนเอง
ความรู้สึกมั่งคงปลอดภัยและความรักคือสาเหตุสำคัญในการสร้างความมั่นใจ ให้ลูก การปลอบลูก ตอบสนองต่อเสียงร้องและความต้องการของลูก การพูดคุย การเล่นกับลูก การให้ความรัก และให้ความสำคัญกับลูกจะช่วยให้ลูกรู้สึกมั่นใจ และรู้สึกถึงความปลอดภัยและความมั่นคง
เด็กที่มีความมั่นคงและรู้สึกปลอดภัยจะมีความพร้อมในการเข้าโรงเรียนเพราะเขารู้ว่าพ่อแม่จะอยู่เคียงข้างเขาเสมอ
วิธีหนึ่งที่จะช่วยเพิ่มความมั่นคงให้ลูกได้นั้นคือการให้ความช่วยเหลือและสนับสนุนให้ลูกทำงานหรือกิจกรรม
ให้สำเร็จด้วยตนเอง พ่อแม่ไม่ควรทำแทนลูกหรือช่วยลูกทำ
การสร้างกิจวัติประจำวัน ช่วย ให้เด็กรู้สึกถึงความแน่นอนและความมั่นคง เชื่อมั่น และควบคุมสิ่งต่างรอบตัวตนเองได้ เพราะสิ่งเหล่านั้นเกิดขึ้นเป็นประจำและในเวลาเดียวกันทุกๆวัน การไปโรงเรียนก็เหมือนกับกิจวัติประจำวันอย่างหนึ่งเพราะลูกต้องไปโรงเรียน เกือบทุกวัน
การทำซ้ำบ่อยๆครั้ง จะ ช่วยให้เด็กได้ฝึกฝน ฝึกทักษะ และสามารถทำกิจกรรมใหม่ได้ด้วยความมั่นใจ ลองนึกดูว่าลูกเราจะรู้สึกภาคภูมิใจในตนเองแค่ไหนที่สามารถคว้าจับและเขย่า ของเล่น พร้อมกับเอาของเล่นเข้าปากได้ด้วยตนเอง
ฉบับหน้า – ส่งเสริมทักษะให้ลูกวัย 12-24 เดือน
ที่มา: www.zerotothree.org

ทฤษฎีใหม่ในการสอนภาษาอังกฤษ สำหรับคนไทย Phonemic awareness & Phonics

  ทฤษฎีใหม่ในการสอนภาษาอังกฤษ สำหรับคนไทย
ที่รวม การวางพื้นฐานด้วย Phonemic awareness & Phonics ตามด้วย การสอน อ่านเป็น คำ (whole language) เพื่อแก้ปัญหาอาการภาษาอังกฤษบกพร่อง (dyslexia) ของคนไทย

( PA & Phonics   ดร .อินทิรา แปล ว่า หลักสูตรถอดรหัสภาษาอังกฤษ 

PA ถอดรหัสเสียงให้เป็นตัวอักษร = การฟัง/ Phonics = ถอดรหัสตัวอักษรให้เป็นเสียง = การอ่าน )                                                             

                                                       โดย ดร. อินทิรา ศรีประสิทธิ์
                                                      ผู้อำนวยการ  Cyberschool of English
                                                            มูลนิธิเพื่อการเรียนรู้ตลอดชีวิต

                                                       www.cyber-smart.org

ผลสรุป งานวิจัย เสนอ วันประชุมนานาชาติ ของ UNESCO-APEID
และในงานวันมหกรรมวันครูโลก  ครั้งที่ 12 วันที่  24-26  มีนาคม   2522  (English session)
Teacher Training for Student Centered Learning
(การอบรมครูในสภาพแวดล้อมที่มีนักเรียนเป็นศูนย์กลางการเรียนรู้)

           คนไทยส่วนมาก ( ประมาณ   70%-80%) มีอาการภาษาอังกฤษบกพร่อง ที่ เราเรียกว่า dyslexia  ซึ่งหมายความถึง ความไม่สามารถในการเรียนรู้ที่จะฟัง พูด หรือ อ่านภาษาอังกฤษได้คล่องอย่างถูกต้องและ ชัดถ้อยชัดคำ อาการภาษษบกพร่องนี้ไม่ได้เกิดกับคนไทยที่มีไอคิวต่ำ แต่เกิดได้กับเด็กและผู้ใหญ่ที่มีความฉลาดและสภาวะของร่างกายปกติทุกประการ รวมทั้งความสามารถในการได้ยินและได้เห็น
 คุณเอง มีอาการภาษาอังกฤษบกพร่อง ที่ระบุใน ตารางที่  1 เหมือนคนไทยส่วนมากหรือไม่ ?
อาการภาษาอังกฤษบกพร่องร้ายแรง แค่ไหนสำหรับคนไทย ? และ จะแก้ไข เยียวยาอย่างไร ?
                อาการภาษาบกพร่องเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้นักเรียนไทยมีผลสัมฤทธิ์ในวิชาภาษา อังกฤษต่ำในการสอบ เอเน็ท และ โอเน็ท  รวมทั้งในผลการสอบโทเฟิล ไอบีที หรือ ไอ เอลท์ ซึ่งสร้างปัญหาให้แก่ผู้ปกครอง เพราะ จะ ต้องเสียค่าใช้จ่ายในการติวภาษาอังกฤษที่มีราคาค่อนข้างสูงและค่าสอบซ่อม เพื่อให้ได้ผลสอบที่ต้องการในการสมัครเรียนต่อณ สถาบันต่างประเทศ  นักศึกษาระดับปริญญาโทและเอกของไทยมีปัญหาในการอ่านภาษาอังกฤษ ทำให้เป็นอุปสรรคในการค้นคว้าหาความรู้เพื่อทำวิทยานิพนธ์และผลิตงานที่ถือ ว่าเป็นนวัตกรรมที่แท้จริงในวงการวิชาการ
           ในปัจจุบัน ปัญหาอาการภาษาอังกฤษบกพร่องของคนไทยขยายวงกว้างกว่าสนามสอบ หรือ สนามแข่งขันในรั้วมหาวิทยาลัย      ในชีวิตการทำงานของคนไทยกับคนต่างชาติ มีคนไทยจำนวนไม่น้อยที่ยอมรับว่าตัวเองมีญหาในการสื่อสารกับคนต่างชาติอย่าง เนืองนิจ     นักศึกษามหาวิทยาลัยของไทยที่ไปทำงานซัมเมอร์ ในต่างประเทศมักจะร้องทุกข์ว่าตัวเองถูกหลอกไปใช้แรงงานทั้งๆที่จบปริญญตรี หรือ โท แต่ต้องไปทำงานระดับที่ใช้แรงงาน เช่น ล้างจาน ทำความสะอาดหรือซักผ้า       แต่ความจริงก็เป็นเพราะเขาไม่สามารถสื่อสารได้ดีกับลูกค้าต่างชาติใน งานบริการตำแหน่งประชาสัมพันธ์ หรือพนักงานต้อนรับในธุรกิจท่องเที่ยวและ โรงเแรมที่ต้องใช้ภาษาอังกฤษในระดับที่ถือว่าง่ายแล้ว      นอกจากนี้คนงานไทยในต่างประเทศส่วนมากมักถูกเอาเปรียบแรงงาน และ ต้องทุกข์ทนทรมานอย่างเงียบๆเพราะไม่กล้าไปร้องทุกข์ขอความช่วยเหลือจากเจ้า หน้าที่ๆเกี่ยวข้องของประเทศเจ้าภาพเพราะไม่ใช่ว่าไม่กล้า แต่เป็นเพราะว่าไม่สามารถสื่อสารเป็นภาษาอังกฤษในเชิงต่อรองเพื่อพิทักษ์ รักษาผลประโยชน์ของตัวเอง    และมีคนไทยอีกเป็นจำนวนไม่น้อยที่ทำงานกับคนต่างชาติ ไม่ว่าในองค์กรของรัฐและ เอกชน  ซึ่งรวมครูต่างชาติ ในโรงเรียนสองภาษาหรือนานาชาติ ที่ยอมรับว่าความสามารถในการสื่อสารกับคนต่างชาติยังบกพร่องอยู่ และหวังว่าสักวันหนึ่งความสามารถในการสื่อสารของตัวเองจะดีขึ้นกว่าที่เป็น อยู่ แต่ไม่รู้จะหาวิธีใด
          เกิดอะไรขึ้นกับวิธีการสอนภาษาอังกฤษในโรงเรียนไทย     ทำไมเราคนไทยจึงไม่เก่งภาษาอังกฤษ ทั้งๆที่เรียนกันมานานนับสิบปี  เราสามารถเรียนรู้อะไรจากประสบการณ์ของประเทศอื่นได้บ้างเพื่อที่จะแก้ปัญหา อาการภาษาอังกฤษบกพร่องของคนไทย?
เป้าหมายของงานวิจัย มีดังนี้
1.แยกแยะอาการต่างๆของภาษาอังกฤษบกพร่องที่คนไทยประสบ และ หาสาเหตุและ วิธีป้องกัน
2.สำรวจ วิธีการสอนคนให้รู้ภาษาอังกฤษ (literacy practice) ที่ใช้ในโรงเรียนไทยและวิเคราะห์ หาจุดอ่อนและจุดแข็ง และ เปรียบเทียบกับของต่างประเทศ
3.ทำการสังเคราะห์งานวิจัยที่เกี่ยวกับของ การสอนคนให้รู้ภาษาอังกฤษ (literacy research) โดยเฉพาะ ในสหรัฐฯ งานวิจัยที่เกี่ยวกับอาการภาษาบกพร่อง (dyslexia research)  งานวิจัยที่เกี่ยวกับการเรียนรู้ภาษาของสมอง (brain-based research)หาบทสรุปเพื่อนำมาซึ่งคำตอบที่จะแก้ปัญหาดังกล่าวข้างต้น
       ผู้วิจัยไม่ได้วางแผนให้งานวิจัยนี้เป็นแบบฝึกหัดเชิงทฤษฎีเท่านั้น แต่เป็นงานวิจัยที่นำมาซึ่งแผนปฎิบัติการที่ สามารถนำมาใช้ได้ทันที เพื่อที่จะนำมาซึ่งการเปลี่ยนแปลงที่จำเป็นที่องค์กรของรัฐบาลที่เกี่ยวข้อง สามารถนำมาใช้เป็น นโยบายและ แผนปฎิบัติการในการแก้ไขปรับปรุงหลักสูตร และ การบำบัดด้วยการสอนเสริม (remedial intervention) เพื่อแก้ปัญหาดังกล่าว เพื่อคนไทยจะได้ไม่ด้อยกว่าคนต่างชาติในเวทีการแข่งขันนานาชาติเพราะภาษา อังกฤษบกพร่องเป็นเหตุ
วิธีการหาข้อมูล  ได้ใช้ 2 วิธีหลัก กล่าวคือในตอนเริ่มต้น  ใช้วิธีการสังเคราะห์(meta analysis)งานวิจัยทางด้านการสอนคนให้รู้ภาษาอังกฤษ (literacy research)  งานวิจัยเกี่ยวกับอาการภาษาบกพร่อง (dyslexia)  และ งานวิจัยด้านการเรียนรู้ภาษาของสมอง  (brain – based research/ neuro-science research) ขององค์กรชั้นนำในสหรัฐฯ  และ เพิ่มเติมด้วยการสัมภาษณ์ผ่านสไค้พ (skype) กับนักวิจัยและผู้เชี่ยวชาญด้านการสอนภาษาอังกฤษของสหรัฐฯ เพื่อกลั่นกรองข้อมูล หาหลักฐานมาพิสูจน์ แก้ข้อสงสัยและสรุปประเด็นสำคัญต่างๆตลอดจนหาคำแนะนำจากผู้เชี่ยวชาญในวง การ       ในการค้นหาข้อมูลนี้ ผู้วิจัยได้นำประสบการณ์ในฐานะที่ได้เคยสอนภาษาอังกฤษให้คนไทยทุกระดับ จากอนุบาลถึงมหาวิทยาลัย  พร้อมกับความสามารถเฉพาะตัวพิเศษทางด้านงานวิจัยระดับนานาชาติ  ทำให้สามารถมองเห็นและเข้าใจปัญหานี้ได้อย่างลึกซึ้ง เพื่อนำมาทำบทสรุปในการหาคำตอบ ( ซึ่งคิดว่าน่าจะเป็นคำตอบสุดท้าย) ในการแก้ปัญหาภาษาอังกฤษบกพร่องของคนไทยด้วยความเป็นกลาง (objectivity)
ผลงานวิจัยและข้อเสนอแนะเพื่ออภิปราย : ผลของงานวิจัยสามารถสรุปได้  ดังต่อไปนี้
1. งานวิจัยทางด้านการสอนคนให้รู้หนังสือ (literacy research) ของสหรัฐ ฯ เน้นการพัฒนาทักษะการอ่านมากกว่าการฟัง การพูด และการเขียน เพราะคนอเมริกันส่วนมากสามารถฟังและพูดภาษษอังกฤษได้แล้ว     แต่เขาอาจจะไม่สามารถอ่านและเขียนเก่ง    ฉะนั้น จึงเป็นสิ่งธรรมดาที่งานวิจัยจะเน้นการหาวิธีสอนให้คนโดยเฉพาะเด็กๆอ่าน เก่ง  แต่สำหรับคนไทย   เรามีปัญหาทั้งพูดอ่านฟังและเขียนภาษาอังกฤษเชื่อมโยงกันไปหมด
2. รายงานวิจัยของคณะกรรมการการอ่านของสหรัฐฯ (National Reading Panel Report)  ได้ ทบทวนผลงานวิจัยของมหาวิทยาลัยและองค์กรการศึกษาต่างๆมากกว่าแสนเรื่องใน สหรัฐฯที่ได้ทำกันมาในหลายสิบปีที่ผ่านมาที่เกี่ยวกับวิธีการสอนเด็ก อเมริกันอ่านที่ได้ผล (effective reading instruction)และไม่ได้ผล    ได้พบหลักฐานมากมายที่สรุปอย่างหนักแน่นว่า การที่เด็กอเมริกันเป็นจำนวนมากอ่านไม่เป็นหรืออ่านไม่ได้ตามเกณฑ์ที่กำหนด ไว้   มาจากความบกพร่องของหู และ สมองทางด้านการประมวลเสียงของภาษาอังกฤษ  (phonological deficits) มากกว่าปัจจัยอื่น  ทำให้ไม่ได้ยินหน่วยเสียงภาษาอังกฤษ(phonemes)ที่เปล่งเป็นคำประสมอย่างรวด เร็วมาก ผลทำให้ไม่สามารถเชื่อมโยงหน่วยเสียงของบทพูดกับตัวอักษรหรือกลุ่มตัวอักษร ทำให้ฟังไม่รู้เรื่อง และ ในทางกลับกัน ถ้าไม่สามารถเชื่อมโยงตัวอักษรกับเสียงของมันได้ถูกต้อง ก็จะมีปัญหาในการอ่านออกเสียง      ผลทำให้เขาอ่านออกเสียงช้าหรืออ่านแบบตะกุกตะกักและผิดมากและ  สมองจะไม่สามรถรับรู้คำและความหมายของสิ่งที่อ่านได้ง่าย    รายงานสรุปว่า ถ้าจะแก้ปัญหาการอ่านที่บกพร่องนี้ผู้มีปัญหาต้องได้รับการสอนเสริมกระบวน การสอนอ่านที่มีองค์ประกอบ  5 อย่าง และที่สำคัญที่สุดก็ คือต้องทำตามขั้นตอนจาก ล่างไป บน (bottom-up) ตามตารางที่  3  องค์ประกอบ 5 อย่างมีดัง นี้
1. Phonemic awareness -  ความสามารถในการได้ยิน รับรู้ และ แยกแยะหน่วยเสียง(phonemes) ต่างๆของภาษาอังกฤษได้ ตลอดจนสามารถควบคุมการใช้ (manipulate) หน่วยเสียงของบทพูด (speech sounds)  ที่ประกอบเป็นพยางค์(syllables) และคำ(words)
2. Phonics - องค์ความรู้ที่เกี่ยวกับความเชื่อมโยงระหว่างตัวอักษรกับ เสียง ( letters-sound correspondence)
3. Fluency Instruction - กลยุทธ์การสอนอ่านให้คล่อง
4. Vocabulary - กลยุทธ์การสอนคำศัพท์
5. Comprehension strategies - กลยุทธ์การสอนความเข้าใจในบทอ่าน
3.  รายงานได้สรุปว่าฐานรากของการอ่านเก่งทั้งคล่องและชัด (foundation for reading success)  อยู่ที่ ขั้นตอนที่ 1 และ 2  คือการสอน Phonemic awareness (PA) และ Phonics  ซึ่งรวมกันจะเรียกเป็นภาษาไทยว่าหลักสูตรถอดรหัสเสียงภาษาอังกฤษ   นี่เป็นการสอนอ่านภาษาอังกฤษแบบโฟนิคส์ ที่เน้นกลยุทธ์จากล่างไปบนซึ่งต่างจากระบบการสอนอ่านเป็นคำ (wholeword method) หรือ การสอนอ่านแบบองค์รวม (whole language ) ที่เน้นการจำคำศัพท์ และความหมายที่มักใช้ในโรงเรียนไทย      ข้อแตกต่างของการสอนภาษาอังกฤษของทั้งสองวิธีการสอนอ่านนี้ได้ สรุปไว้ในตารางที่  3
             สรุปแล้ว การสอนอ่านเป็น คำ (whole word method)  สอนให้เด็กจำคำด้วยการดูตัวอักษร หรือ ดูรูปด้วยสายตา(sight reading) ที่แสดงความหมายของคำในหนังสือ  สอนให้ ข้ามคำ (skip)ที่ไม่รู้จัก และ ให้หาคำ อื่นมาแทนที่ (substitute) สอนให้รู้ จักทำนาย (guess) ความหมายของคำโดยดูจากบูรบทของประโยค (context clues)  อีกทั้งเน้นการอ่านที่หลากหลาย แต่ไม่เน้นการอ่านออกเสียงดังๆ (oral reading/reading aloud)  ผู้ที่เก่งภาษาอังกฤษในระบบนี้ เก่งเพราะความจำดีและ ครู หรือผู้บริหารโรงเรียนต่างไม่ได้รู้เลยว่า เด็กเหล่านี้ไม่เคยได้รับการสอนอ่านที่ถูกวิธี   (ตารางที่ 3 )
4. งานวิจัยทางด้านการเรียนรู้ภาษาของสมอง (brain research) ได้แสดงให้เห็นข้อแตกต่างในการทำงานของสมองในระหว่างการอ่านของผู้ที่อ่าน เก่ง กับผู้ที่อ่านไม่เก่ง  

ดร. เซลลี่ เชวิทซ์ (Sally Shaywitz) แห่ง มหาวิทยาลัยเยลอธิบายว่า “ ถ้าเด็กจะอ่านเป็น และอ่านเก่ง เขาต้องมีความสามารถในการแยกคำที่ได้ยินออกมาเป็นหน่วยเสียง (phonemes)  พี้นฐานได้ และ ตัวอักษรที่เห็นเป็นตัวพิมพ์แต่ละตัว เป็นตัวแทของเสียงแต่ละเสียง       ผู้ที่มีปัญหาในการอ่าน ไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่จะไม่มีความรู้เรื่องนี้เลย    ภาพจากเครื่องสแกนสมอง fMRI  ที่ใช้คลื่นวิทยุและคลื่นแม่เหล็ก แสดงให้เห็นว่า ในการอ่านของผู้ที่มีปัญหาภาษาบกพร่อง   ส่วนหน้าของสมองที่ทำหน้าที่แยกแยอะหน่วยเสียงทำงานหนักหรือได้รับการ กระตุ้นมากเกินไป ขณะที่ส่วนหลังอีกสองส่วนที่เชื่อมโยงหน่วยเสียงกับตัวอักษร ตลอดจน ส่วนที่รับรู้คำอย่างอัตโนมัติจะไม่ได้รับการกระตุ้นเลย   ภาพสแกนนี้ต่างจากภาพของ สมองของผู้ที่ไม่มีปัญหาในการอ่าน ซึ่งแสดงให้เห็นว่าสมองส่วนหลังทำงานตามปกติ

 5. งานวิจัยนี้ ได้นำร่องงานวิจัยทางด้านประสาทวิทยาอีกหลายสิบเรื่องในช่วงปี  2001-2008  ซึ่งเน้นเรื่องที่เกี่ยวกับการเรียนรู้ภาษาของสมอง (neuroscience research) ซึ่งต่างยืนยันว่าไม่ว่า เด็กหรือผู้ใหญ่ที่มีปัญหาในการอ่าน (ออกเสียง) ไม่ว่าจะเป็นพูดหรืออ่านดังๆ    ถ้าได้รับการบำบัดด้วยการ สอนเสริมด้วยโปรแกรมการฝึกที่เกี่ยวกับเรื่องเสียง (sound training) เช่นหลักสูตรถอดรหัสเสียงภาษาอังกฤษ (PA & Phonics)  เส้นใยสมองจะได้รับการกระตุ้นและจะถูกจัดระเบียบใหม่ (rewiring) และจะสามารถ พูด หรือ อ่านเก่งอย่างชัดถ้อยชัดคำในระยะเวลาอันสั้น (ไม่เกิน 120  ชั่วโมงฝึก) ถ้าฝึกด้วยโปรแกรมPA & Phonics ที่มีคุณลักษณะที่เป็น explicit, systematic sequential direct instruction ซึ่งหมายความถึงโปรแกรมสอนที่เป็นระบบ มีบทเรียนที่เรียงลำดับตามขั้นตอนที่มาจากผลของงานวิจัย และต้องสอน การสอนออกมาเป็นสัดส่วน (explicit phonics)  โดยไม่สอนรวมกับการสอนที่ปนกับไวยากรณ์ หรือ ศัพท์ (implicit phonics) ข้อมูลนี้น่าจะให้ความหวังใหม่แก่ผู้ใหญ่คนไทยที่ต้องการพื้นฟูให้ตัวเอง เก่งภาษาอังกฤษอีกครั้งหนึ่งในระยะเวลาอันสั้น
 6.  หลังจาก ที่ รัฐบาล สหรัฐฯได้ ประกาศ ใช้ พรบ. NCLB (No Child Left Behind Act) ในปี2001  ที่บังคับให้เด็กอเมริกันทุกคนจาก ระดับอนุบาล ถึงเกรด 3 ต้อง เรียน PA & Phonics เพื่อวางพื้นฐานในการอ่าน    ได้มีงานวิจัยมากมายที่ทำในระดับห้องเรียน (classroom research)  ที่ได้ยืนยันถึงความล้มเหลงของการสอนอ่านเป็นคำ เช่น งานวิจัยทางด้านการอ่านของมหาวิทยาลัยอิลลินอยส์ที่ระบุว่าการสอนโฟนิคส์ที่ เป็นระบบช่วยทำให้ผู้เรียนรับรู้คำ (word recognition)ได้ดีกว่า และสะกดคำ (spelling) ได้เก่งกว่าผู้เรียนที่ถูกสอนด้วยวิธีอ่านเป็นคำ (Marilyn Adams, 2002) และ งานวิจัยของมหาวิทยาลัยของรัฐซานดิเอโกได้แสดงให้เห็นว่า    ถ้าเอาห้องรียนสองห้องที่ผู้เรียนมีคุณสมบัติเหมือนกัน ห้องหนึ่งสอนอ่านด้วยระบบโฟนิคส์ อีกห้องหนึ่งยังคงสอนอ่านแบบ whole language ใน ตลอดปีการศึกษา    ผลปรากฎว่าห้องเรียนที่ใช้การสอนภาษาอังกฤษด้วยระบบโฟนิคส์จะมีผลสัมฤทธิ์ ที่ ชนะห้องเรียนที่ สอนด้วยวิธีอ่านเป็นคำ ในทุกเรื่องที่เกี่ยวกับวิชาภาษาอังกฤษ (Groff, 2002 ) 
          โรงเรียนในเขตการศึกษาหนึ่งในรัฐ แคลิฟอร์เนียได้ทำวิจัยเชิงเปรียบเทียบในรอบ 2 ปี เพื่อศึกษาพัฒนาการของเด็กนักเรียนประถม 1 และ  2  ที่ถูกสอนด้วยระบบ โฟนิคส์ เปรียบเทียบกับนักเรียนที่ถูกสอนด้วยระบบอ่านเป็นคำ ผลปรากฎว่า เมื่อจบประถม 2 เด็กที่ได้รับการวางพิ้นฐานด้วยหลักสูตรโฟนิคส์ ได้ คะแนนสูงกว่าเด็กอีกกลุ่มหนี่งมากกว่า หนึ่งระดับชั้นเรียน     ในส่วนของเรื่องที่เกี่ยวกับการรับรู้คำ การอ่านเป็นย่อหน้า คำศัพท์ และ การอ่านออกเสียงทั้งคำเก่าและคำใหม่    เด็กที่เรียนโฟนิคส์จะได้คะแนนสูงกว่าเกือบ 4  ระดับชั้นเมื่อเปรียบเทียบกับเด็กที่ไม่ได้เรียนโฟนิคส์
            และหลังจากที่  ศาสตราจารย์ พิเศษ จีน ชอล (Jeanne Chall)  แห่งบัณฑิตวิทยาลัย คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัย ฮาร์วาร์ด ได้ทำการสังเคราะห์งานวิจัยมากมายที่ได้ทำมาในสหรัฐฯ ที่เกี่ยวกับวิธีการสอนอ่านเพื่อสรุปข้อถกเถียงของนักวิชาการของทั้งสองฝ่าย ที่กลุ่มหนึ่งสนับสนุนการสอนอ่านแบบโฟนิคส์ ขณะที่อีกกลุ่มหนึ่งยังคงนิยมแบบเดิม    ชอลได้เขียนสรุปด้วยความเป็นกลางในหนังสือ ชื่อ Uสู่การเป็นประเทศของนักอ่านU(Becoming the Nation of Readers)  ว่า “ เกี่ยวกับประสิทธิผลของการสอนโฟนิคส์ ในห้องเรียนนั้น  ผลปรากฎว่า โดยเฉลี่ยแล้วเด็กที่เรียนโฟนิคส์จะเริ่มต้นในการเรียนรู้ที่จะอ่านได้ดี กว่า (get off a better start in learning to read) เด็กที่ไม่มีพื้นความรู้ทางด้านนี้  ”  แม้กระทั่ง สถาบันสุขภาพแห่งชาติ  (National Institute  of Health) ได้รับการรายงาน จากงานวิจัยที่สถาบันเป็นเจ้าภาพสนับสนุน ณ โรงเรียนต่างๆในสหรัฐฯ ว่า อย่างน้อย ที่สุด  95% ของเด็กที่อ่านไม่เก่งเลย (poorest readers) สามารถเรียนรู้ที่จะอ่านให้ได้ ถึงมาตรฐานตามเกณฑ์ของระดับชั้นเรียนของตัวเอง  ถ้าได้ รับการสอนที่ถูกต้อง (proper instruction)  เกี่ยวกับความสัมพันธ์ ระหว่าง ตัวอักษรกับเสียง ซึ่งหมายความถึงองค์ความรู้ที่เกี่ยวกับโฟนิคส์ นั่นเอง
7.   ส่วนประโยชน์ของการสอนโฟนิคส์ให้แก่ผู้ที่เรียนภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สอง นั้น ดร. ชวาร์ทซ์ (Dr. Schwartz)  แห่ง สถาบันการสอนให้ผู้ใหญ่อ่านออกเขียนได้แห่งชาติสหรัฐฯ (the National Adult Literacy Center) ที่กรุงวอชิงตัน ดี ซี ได้สรุปเกี่ยวกับประสบการณ์การสอนของตัวเองว่า “ผู้เรียนที่มีปัญหา ในการเรียนรู้ภาษาอังกฤษมักมาจากการไม่รู้จักโครงสร้างของเสียงของภาษา อังกฤษ และทักษะที่เกี่ยวกับการจัดการหน่วยเสียงภาษาอังกฤษ  ฉะนั้นเมื่อได้มีการสอนเสริมด้วยหลักสูตรพีเอ และโฟนิคส์อย่างเข้มข้น  การสะกดคำของเขาเหล่านั้นจะดีขึ้นมาก      เขาสามารถจะรับรู้คำและประโยคได้อย่างชัดเจนมากขึ้นกว่าเก่า   ทำให้การเขียนตามคำบอก (dictation) ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด และแม้กับตัวผู้เรียนเองก็รายงานว่าความสามารถ ของตัวเองในการเข้าใจบทสนทนา และ การบรรยายในห้องเรียนของวิชาอื่นดีขึ้นมาก และ ที่สำคัญที่สุด คือ ทักษะในการถอดรหัส (decoding skills)  จาก ตัวอักษรมาเป็นเสียง นั่นคือการอ่านดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด     และเขาเหล่านั้นก็ แปลกใจตัวเองที่ สามารถอ่านคำที่มีหลายพยางค์ ได้อย่างถูกต้องและง่ายดาย                โดยทั่วไปแล้ว ผลสัมฤทธิ์ ของผู้เรียนโดยรวมดี ขึ้น    เมื่อเปรียบเทียบกับผู้เรียนกลุ่มอื่นที่ไม่ได้เรียนเสริมหลักสูตรโฟนิคส์ ที่เข้มข้น       นอกจากนี้ผู้เรียนเหล่านี้ยังมีความเชื่อมั่นในตัวเองในเรื่อง ต่างๆสูงขึ้น     ซึ่ง ครูคนอื่นต่างก็ได้สังเกตุเห็นความเปลี่ยนแปลงดังกล่าวเช่นกัน “  ดร. ชวาร์ทซ์ กล่าวสรุป
บทสรุป และ ข้อเสนอแนะ    (รายละเอียด และ ตาราง ดู ได้ ที่ www.cyber-smart.org )
                 จาก ข้อมูลที่ได้เสนอมาทั้งหมด    งานวิจัยนี้จึงขอสรุปว่า การที่จะแก้ปัญหาภาษาอังกฤษบกพร่องของคนไทยนั้น เราควรจะรวมวิธีการสอนแบบโฟนิคส์ และวิธีสอนอ่านเป็นคำเข้าด้วยกัน ดังได้ สรุปไว้ใน แผน ภูมิ หรือ ตาราง ที่  4  ที่ กล่าว ถึง 7  ขั้นตอนในการพัฒนาทักษะภาษาอังกฤษให้เกิดความชำนาญและคล่องแคล่วที่รวมทุก ทักษะคือฟัง พูด อ่าน และ เขียน เข้าด้วยกัน          ในการสอนภาษาอังกฤษด้วยกรอบของทฤษฎีใหม่นี้    วิธีที่สอนอ่านที่ได้ผลที่สุด จะ ต้อง ประกอบด้วย การปูพื้นฐาน 3  อย่าง คือ
1) การเทรนหูให้รู้จักหน่วยเสียงทุกเสียงของภาษาอังกฤษ (phonemic awareness)  อย่างถูกต้อง  เพื่อเตรียมพร้อมการเรียนโฟนิคส์ต่อไป
2) การฝึกโฟนิคส์ (phonics) ด้วยโปรแกรมฝึกที่มีประสิทธิผล ที่สร้างเส้นใยสมองให้เกิดการพัฒนาทักษะในการถอดรหัส ตัวอักษรเป็นเสียง (decoding)  อย่างอัตโนมัติ และ อย่างถาวร
3) การใช้วิธีการของการสอนอ่านเป็นคำ (whole word method) หรือ  whole language  โดยหลังจากที่ได้เรียนรู้เคล็ดลับในการถอดรหัสดังในข้อ 1 และ 2 และ ฝึกจนชำนาญแล้ว ควรนำความรู้มาใช้ในการฝึกภาคปฎิบัติจริง เช่นในการอ่านดังๆ บทอ่านต่างๆ ที่มีเนื้อหาที่ต่อเนื่องและหลากหลายไม่ว่าจะเป็น นิทาน สารคดี ข่าว บทความ ซึ่งระบบการสอนอ่านเป็นคำ มักนิยมใช้ ในยามปกติ  โดยให้มีการควบคุมการใช้คำศัพท์(controlled vocabulary) ให้เหมาะกับระดับชั้นเรียนของผู้เรียน  และถ้าผู้เรียนอ่านภาษาอังกฤษมากขึ้นเท่าใด โอกาสที่เขาจะเขียนเก่งก็จะมีมากขึ้นเท่านั้น
         และ นี่ก็ เป็นทฤษฎีการสอนภาษาอังกฤษที่รวมการพัฒนาทุกทักษะแบบใหม่ ที่เน้นขั้นตอนจากล่างไปบนและไม่ได้ทิ้งทวนการสอนอ่านเป็นคำแต่ จะรวมทั้งสองวิธีสอนเข้าด้วยกัน โดยเน้นการสอน PA & Phonics เป็นพื้นฐานในการอ่านที่นำมาซึ่งความสำเร็จ (foundation for reading success )ซึ่งสองส่วนนี้เป็นส่วนที่ขาดหายไปในระบบ(missing link) การเรียนการสอนภาษาอังกฤษของคนไทย    เพราะหลักสูตรทั้งสองยังไม่ได้เป็นหลักสูตรภาคบังคับของกระทรวงศึกษาธิการ ไทยเหมือนในสหรัฐฯ อังกฤษ ออสเตรเลีย แคนาดา ฯลฯ ทำให้การสอนต้องทำในรูปแบบของการสอนแทรก หรือ เสริม (intervention) เพื่อซ่อมส่วนที่ขาดหายไปของระบบที่กำลังสอนในปัจจุบัน  ในสหรัฐฯ การสอนเสริมมักทำโดย คลินิคสอนอ่าน หรือ พูด (speech & reading clinic)  หรือ ศูนย์ที่สอนคนให้รู้ภาษาอังกฤษ ( Literacy Clinic or Center ) ทั้งใน และนอกสถานศึกษา
      
          ฉะนั้น ถ้าคุณมีภาวะภาษาอังกฤษบกพร่อง ลองหาโอกาสเรียนซ่อมและ เสริม ด้วยหลักสูตร PA & Phonics  ที่มีการสอนเชิงบูรณาการที่เปิดโอกาสให้คุณฝึกได้ด้วยตัวเอง (self-learning) ด้วยการใช้โปรแกรมคอมพิวเตอร์ อินเตอร์แร็คทีฟ มัลติมีเดีย อัจฉริยะ ซึ่งใช้ประสาทสัมผัสหลายด้าน (multi-sensory) เป็นสื่อในการฝึก และมีพี่เลี้ยง (reading coach)ผู้เชี่ยวชาญ ที่จะให้คำแนะนำตอนคุณอ่านออกเสียงบทอ่านหรือ คำ ถอดรหัส (docodable words or texts)  ตัวต่อตัว จนคุณถอดรหัสคล่อง คุณอาจจะแปลกใจที่คุณจะสามารถอ่าน “ทุกอย่างที่ขวางหน้าได้”มากกว่า 80-90% ของคำภาษาอังกฤษทั้งสารบบอย่างถูกต้อง และความสามารถทางด้านการพูดและ การฟัง ของคุณจะดีขึ้นมากอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน ภายในระยะเวลาสั้น (ประมาณไม่เกิน 120  ชั่วโมง) และ คุณอาจจะคิดกลับไปเหมือนกับคนทุกคนที่ได้เรียนว่า คุณน่าจะได้เรียนหลักสูตรประเภทนี้ ก่อนที่จะเริ่มเรียนภาษาอังกฤษในวันแรกของชีวิตซะอีก เพราะถ้าคุณเก่งภาษาอังกฤษจริงๆ ชีวิตของคุณก็จะเปลี่ยนไป
เอกสารอ้างอิง
 1. The Research Building Blocks on how to teach children  to read, National Institute for Literacy (USA) (www.nifl.gov), National Institute of Child Health & Human Development) research sites (www.nih.gov/nichd)
2. ดร อินทิรา ศรีประสิทธิ์  การ ใช้ อินเตอร์เน็ทในการสอนโฟนิคส์ (Phonics) ประสมประสานกับการเรียนในห้อง จะช่วยให้เยาวชนไทยอ่านภาษาอังกฤษเก่ง  บทความ เสนอ ที่ งาน ประชุมวิชาการระดับชาติครั้งที่ 2 ด้านเทคโนโลยี่การสอนภาษาอังกฤษ (ICTTL 2007) ที่ โรงเรียนมหิดล วิทยานุสรณ์ วันที่ 9-10 ตุลาคม 2550 (www.cyber-smart.org)
3. ดร อินทิรา ศรีประสิทธิ์     เยาวชนไทยติดเกมส์เพราะอ่านหนังสือบนเว็ปไม่ออก  มติชน 25/02/51
4. ดร อินทิรา ศรีประสิทธิ์     สอนให้อ่านภาษาอังกฤษช่วยแก้ปัญหาติดเกมส์ออนไลน์ได้  มติชน 26/02/51
5. Sally Shaywitz, Imaging Study Reveals Brain Function of Poor Readers Can Improve, HUhttp://www.nih.gov/news/prUH and http://www.pbs.org/newshour/bb/science/jan-june98/dyslexia_3-11.html
6. Best references on Brain research and Phonics  เช่นเรื่อง Sounds Training Rewires Dyslexic Brains for Reading  by Dr. Nadine Gaab , http://www.sciencedaily.com/releases/2007/10/071030114055.htm
7.  Marilyn Adams, Building a Powerful Reading Program, from Research to Practice,  Institute for Education Reform (HUwww.csus.edu/ier/reading.htmlUH)
   8. Groff, Patrick, Blending Speech Sounds: a Neglected Phonics Skill, the National Right to Read Foundation,   Strasburg,VA, (HUwww.nrrf.orgUH ), 2002
9. Jeanne S. Chall,  Becoming the Nation of Readers, National Academy of Education's Commission on Reading, Harvard University, 1985 (http://www.readinghorizons.com/research/harvard.aspx)
10. Robin Schwarz, Using Phonemic Awareness to ESL students, the  National Adult Literacy Center, Washington D.C, 2003
11. Torgesen, J. K., Phonological Awareness: A Critical Factor in Dyslexia, Orton Dyslexia Society (1995) 
12. Panel, R. o. t. N. R. (2000). Teaching Children to Read: An Evidence-Based Assessment of the Scientific Research Literature on Reading and its Implications for Reading Instruction. Bethesda, MD: National Institute of Child Health and Human Development, National Institutes of Health.
13. Best references on reading instruction can be found at  Jeanne Chall Reading Lab’s Literacy web links,  Harvard University
14. Best references on dyslexia can be found in HUwww.dyslexia-parent.com/research.htmlUH และ http://www.ldonline.org
ตารางที่  1   อาการของภาษาอังกฤษบกพร่องที่มักพบในคนไทยที่เรียนภาษาอังกฤษเป็น ภาษาที่สอง
• อ่านไม่ออก (wrong decoding - ถอดรหัสตัวอักษรให้เป็นเสียงไม่เป็น)
• ถ้าให้อ่าน จะอ่านช้า  (slow reading)
• อ่านแบบตะกุกตะกัก (choppy reading) หรือ อ่านไม่คล่อง (lack of reading fluency)
• อ่านออกเสียงไม่ชัด  (lack of reading accuracy)
• อ่านไม่มีความรู้สึก (inexpressive reading, reading without expression)
• เห็นคำใหม่อ่านไม่ออก (new words attack-poor)
• ไม่รู้จักคำที่ใช้บ่อยๆในภาษาอังกฤษ (sight word recognition -poor)
• แยกพยางค์ไม่เป็น (inability to segment words into syllables)
• พยายามอ่านโดยอาศัยความจำ   (struggling to read by relying on memories)
• จำศัพท์ไม่ค่อยได้ (poor vocabulary scores)
• ไม่อยากอ่านออกเสียงดังๆ เพราะ ไม่มั่นใจในการออกเสียง (avoid reading aloud)
• จำสิ่งอ่านไม่ค่อยได้ ลืมง่าย  (poor retention)
• มักเดาความหมายในสิ่งที่อ่าน (guessing at meanings)
• ไม่เข้าใจสิ่งที่อ่าน เพราะใช้ศาสตร์แห่งความจำ และ ความเดา(fail to comprehend reading texts)
• สะกดคำผิด  (misspelling) 
• เขียนตามคำบอกผิด และ (wrong dictation/encoding-  ถอดรหัสเสียงให้เป็นตัวอักษร)
• ไม่กล้าพูดภาษาอังกฤษ  (fear of speaking English)
• ทั้งฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง  (wrong encoding/oral language comprehension)
• มักหลีกเลี่ยงการพูดกับฝรั่ง (avoid speaking English)
• เขียนไม่เป็น (inability to write English well)
• เขียนไม่รู้เรื่อง (inability to get messages across in writing )
• อ่านภาษาอังกฤษไม่เป็น ไม่คล่อง ไม่อยากอ่าน เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ติดเกมส์ออนไลน์                      
(poor reading skills partly lead to computer games addiction)
• อ่านภาษาอังกฤษไม่รู้เรื่อง ไม่เข้าใจ เป็นอุปสรรคในการหาข้อมูลเพื่องานวิจัย ผลทำให้ ไม่เกิดนวัตกรรม
หรือ break through ในวงการวิชาการ (poor reading skills partly leads to lack of
 innovation in research)
                         
   =  ไม่ชอบอ่าน และ ไม่ชอบ(เรียน) ภาษาอังกฤษ                               ผลสัมฤทธิ์วิชาภาษาอังกฤษต่ำ
 
ที่มาของ ข้อมูล  :  งานวิจัยทางด้านภาษาบกพร่อง  (dyslexia research) ของสหรัฐฯ
                    รวบรวมโดย ดร. อินทิรา  ศรีประสิทธิ์  (2009)

................................................................................

ตารางที่ 2    ข้อแตกต่างระหว่างการอ่านเป็น คำ และ การอ่านแบบโฟนิคศ์

                 กรุณาดูที่ www.cyber-smart.org

ตารางที่ 3     5 ขั้นตอนในการอ่านเก่ง

ตารางที่  4   7 ขั้นตอนที่จะทำให้คนไทยเก่งภาษาอังกฤษอย่างแท้จริงและถาวร

น่า เสียดาย ที่ คนไทยส่วนมากไม่ได้เรียนเคล็บไม่ลับในการถอดรหัส ทำให้ เรียนอังกฤษมานับสิบปี เราก็ยังไม่เก่ง จำศัพท์ ก็ไม่ค่อยได้ และ ลืมเร็ว  กว่าประเทศไทยจะนำหลักสูตรนี้ เข้าเป็นหลักสูตรภาคบังคับของกระทรวงก็ต้องรออีก อย่างน้อย 5  ปี
ให้ เราทุกคนที่เห็นด้วยกับ ข้อมูลจากงานวิจัยนี้ สนับสนุนให้การปฎิรูปการศึกษาที่จะมาถึงอีก สิบปีข้างหน้าได้ใช้งานวิจัยนี้นำ ในการวางแผน เพื่อ เด็ก และ เยาวชนไทย จะได้ไม่ตกโลกไซเบอร์ ในการเรียนรู้ เพราะ อ่านภาษาอังกฤษบนเว็ปไม่ออก อีกต่อไป

แนวทางการส่งเสริมการอ่านให้กับเด็กปฐมวัย

แนวทางการส่งเสริมการอ่านให้กับเด็กปฐมวัย การอ่านเป็นกระบวนการที่สำคัญในการพัฒนาคนและพัฒนาชาติ ผู้ที่อ่านมากย่อมรู้มาก และได้เปรียบผู้อ่านน้อยเสมอ

             การอ่านนอกจากเป็นอาหารสมองที่ดีแล้วยังมีส่วนช่วยในการส่งเสริมพัฒนาการทาง ด้านอารมณ์ และจิตใจให้แก่ผู้อ่านด้วย ยิ่งผู้อ่านได้รับความสนุกสนานเพลิดเพลินจากเรื่องที่อ่านมากเท่าไร การเรียนรู้ก็ยิ่งพัฒนาขึ้นเท่านั้น การอ่านกับเด็ก จึงเป็นสิ่งสำคัญที่คุณครูควรปลูกฝังและส่งเสริมให้เด็กรักการอ่านตั้งแต่ ยังเล็ก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในวัยอนุบาล  เพราะ เด็กในวัยนี้จะซึบซับและเรียนรู้สิ่งต่างๆ ที่อยู่รอบตัวได้ง่ายและรวดเร็ว ยิ่งถ้าได้รับการส่งเสริมสนับสนุนจากคุณครูเป็นประจำและสม่ำเสมอด้วยแล้ว เด็กก็จะเกิดความคุ้นเคยและเคยชินกับการอ่านหนังสือ จนพัฒนาเป็นนิสัยรักการอ่านโดยไม่รู้ตัว ซึ่งแนวทางการส่งเสริมการอ่านให้กับเด็กปฐมวัยนี้ ทำได้ง่าย ๆ ดังนี้

            1. จัดบรรยากาศและสภาพแวดล้อมที่เอื้อต่อการเรียนรู้ของเด็ก ได้แก่ การจัดมุมหนังสือให้มีแสงสว่างที่พอเหมาะในการอ่าน ชั้นวางหนังสือที่เด็กสามารถหยิบและจัดให้เป็นระเบียบ

            2. สำรวจความต้องการอ่านของเด็ก  เพื่อจัดหนังสือให้ตรงตามความต้องการและเหมาะสมกับวัยของเด็ก

            3. จัดป้ายนิเทศหมุนเวียนเปลี่ยนให้บ่อย ๆ เพื่อเป็นแรงดึงดูดใจและกระตุ้นให้นักเรียนสนใจอยากอ่าน

            4. จัดการเรียนการสอนที่เน้นให้นักเรียนค้นคว้าหาความรู้ด้วยตนเอง เช่น การสอนแบบโครงการ

            5. กระตุ้นและสร้างความสนใจให้อยากรู้เรื่องราวในหนังสือด้วยการจัดนิทรรศการ แนะนำหนังสือใหม่ เล่าเรื่องประกอบ อ่านหนังสือให้นักเรียนฟังทุกวัน สนับสนุนให้นักเรียนได้เล่าเรื่องที่อ่านให้เพื่อน ๆ ฟัง หรือให้เด็กยืมหนังสือไปอ่านร่วมกับผู้ปกครองที่บ้าน

            6. คุณครูเป็นแบบอย่างที่ดีในการอ่าน โดยการอ่านหนังสือให้นักเรียนเห็นและพูดคุยกับนักเรียนเกี่ยวกับเรื่องราว ของหนังสืออยู่เสมอ คุณครูควรเป็นกันเอง ยิ้มแย้มแจ่มใส กระตุ้นให้เด็กรักการอ่านด้วยปิยวาจา เพื่อให้นักเรียนเกิดความสนุกสนานเพลิดเพลินโดยไม่บังคับ ให้กำลังใจและยกย่องชมเชย เมื่อนักเรียนแสดงความสนใจในการอ่าน

            7. ให้หนังสือเป็นรางวัลในโอกาสต่าง ๆ เช่น เมื่อทำความดี ตอบคำถามถูกต้อง หรือเมื่ออ่านหนังสือได้จำนวนมาก

            เมื่อ เด็กได้รับการส่งเสริมการอ่านที่ดีเช่นนี้แล้ว เชื่อว่าพวกเขาก็จะรักและเห็นคุณค่าของหนังสือมากขึ้น และคราวนี้ประเทศของเราก็จะมีนักอ่านตัวน้อยเพิ่มขึ้นอีกหลายคนเลยค่ะ